Down Under

Lieve allemaal,

Afgelopen woensdag ben ik via Kuala Lumpur (wat een vreselijk vliegveld.....en op de terugweg heb ik daar een stopover van 7 uur!!!) aangekomen in Australië. Aan de andere kant van de wereld, in Zuidoost Azië en toch gewoon zo Westers. Het verbaast me elke keer weer. Je denkt dat als je naar de andere kant van de wereld reist ook terecht komt in een totaal andere cultuur, maar in Australie is niks minder waar.

Op de één of andere manier ging alles traag op het vliegveld van Gold Coast, behalve de paspoort controle, dat was zo geregeld gelukkig ;-) Maar daaarna moest ik zo'n beetje alles aangeven. Als je Australie in wil, moet je een formulier invullen waarop onder anderen staat: Heb je medicijnen bij je? Heb je etenswaren bij je? Wat is je beroep? Dit om de specifieke flora en fauna van het afgelegen Australië te beschermen en te controleren of de goederen die je invoert geen gevaar zijn voor de Australische landbouw. We weten allemaal waarschijnlijk wel iets over wat de 24 konijnen en hazen aanrichten die in 1859 zijn losgelaten door de Brit Thomas op zijn landgoed in Victoria. Zijn idee was om de Britse traditie van konijnenjagen naar Australië over te brengen. De konijnen groeiden uit tot een van de meest gevreesde plagen van Australië. Er werd tussen 1901 en 1907 in West-Australië zelfs een hek van 3.256 kilometer lang gebouwd om de dieren tegen te houden. Tegenwoordig laat de Australische regering virussen los om de populatie te verkleinen. Konijnen en hazen hebben in Australië geen natuurlijke vijand waardoor de populatie kan blijven groeien. 

Ik moest op mijn formulier zo'n beetje bij alle vakjes Yes aankruisen. Ik kon gelukkig alles invoeren, maar toen we bij mijn gebruikte hondenriemen kwamen, die ik doneer aan Elephant Nature Park Dogs, was de ambtenaar heel geïnteresseerd in wat ik ging doen en kwam er een mooi verhaal van zijn kant over een Thaise hond die de helft van zijn gezicht was kwijt geraakt omdat hij was bewerkt met een machete. Een dierenarts uit Bondi Beach heeft hem opgezocht, over laten vliegen naar Australië en geopereerd zodat hij nu weer goed kan functioneren.

Ik was de laatste die aankwam bij Arrivals waar Brendan, Belinda, Lucy en Sophie al een aantal uren op mij zaten te wachten. 2,5 Jaar hebben we elkaar niet gezien, maar het was als de dag van gisteren. We hebben samen geluncht op de terugweg naar Brisbane en 's middags zijn we naar het strand geweest wat heerlijk was want op het moment is het bloedje heet hier. 

Nu ik dit schrijf is het alweer zondag. We hebben 4 heerlijke dagen gehad en de gastvrijheid van Belinda en Brendan was als vanouds weer fantastisch. Heerlijk om ze weer te zien. We hebben veel quality time met elkaar doorgebracht, leuke dingen gedaan, heerlijk gegeten en gezellige avonden gehad. Vandaag gaan we naar Mount Tamborine waar we Silvia en Gianna ontmoeten. De komende week ben ik bij hun in Nimbin waar zij wonen op een boerderijtje. Nimbin staat bekend om zijn hippy cultuur......ik ben benieuwd: 'It is as if a smoky avenue of Amsterdam has been placed in the middle of the mountains behind frontier-style building facades...,' volgens schrijver Austin Pic.

'What was your name again?'
'Marleen'
'Oh yeah......Marlijn?'
'Yes Lucy'
'I love you'
'I love you too sweetheart.'