Bike for Elephants Wooohoooo!!

Lieve allemaal,

Afgelopen weekend was één om nooit te vergeten. 

Zaterdagochtend zijn we begonnen aan Bike for Elephants. Ontzettend leuk om te zien dat het merendeel van de groep bestond uit mensen die twee jaar geleden ook hebben gefietst. De start was bij het Kantoor van de District Officer Mr Somsong Nilyong en de tour werd dan ook door hem officieel geopend. Zowel hij als de politiechef en het hoofd van Phuluang Wildlife Research Station Mr Jirachai Archajak hebben een korte speech gehouden. In het kort kwam het erop neer dat ze ontzettend blij waren met onze komst omdat de afgelopen twee jaar de conflicten tussen mensen en olifanten in dit gebied fors zijn toegenomen. Afgelopen maand zijn er zelfs twee mensen gedood. Ook Pom was aanwezig. Initiatiefneemster van het introduceren van de bijennest-omheiningen (beehive fence) in Thailand. Zij werkt nu samen met Antoinette, oprichtster Bring the Elephant Home, om meer omheiningen te kunnen bouwen en wetenschappelijk onderzoek te doen naar het effect ervan. Op dit moment worden veel olifanten weg gejaagd met geweld en soms zelfs gedood. Dit wordt gedaan om eigen huis en haard te beschermen. 

Onze fietsen stonden klaar met onze namen erop. Bidon en helm erbij. Super! We kregen allemaal een tube zonnebrandcrème factor 50 (zelfs daarmee verkleur je nog in de Thaise zon) en toen waren we ready to go.

Onder politie escorte zijn we gestart en zij hebben ons beide dagen ondersteund om zo veilig mogelijk te kunnen fietsen. Met het verkeer in Thailand is dat absoluut een zegen. Gedeeltes van de route gingen langs drukke wegen. Andere stukken offroad, langs rubberboomplantages en door kleine dorpjes. Veel stijgen en dalen. En wat was het pittig in de hitte. Zeker op het asfalt waar je de hitte vanaf voelde stralen. De ochtenden gingen nog, maar na de lunch. Volop in de brandende zon....ik raad het niemand aan. Je voelt je lichaam warmer en warmer worden en tegelijk voel je ook dat afkoelen niet lukt. Je hartslag raast door je lijf. Zelfs bij lichte inspanning. Je voelt aan alles dat het ongezond is om in deze hitte zo actief bezig te zijn. Dat wat je aan het doen bent, eigenlijk niet zou moeten. De olifanten verschuilen zich niet voor niets in de schaduw van de bossen overdag om 's nachts op zoek te gaan naar voedsel......En wij maar fietsen. Baba bobo Falang (gekke buitenlander)!

Ik heb zaterdagmiddag echt een aantal keer het gevoel gehad dat mijn maag zich omkeerde en ik alles uit zou spugen...Deja vu van Australie in 2000, waar ik toen een aantal dagen flink ziek ben geweest door oververhitting terwijl ik aan het werk was in de wijngaarden. Maar goed, als ik me ergens voor inzet, geef ik niet snel op. Na de lunch zaterdag ben ik wat rustiger gaan fietsen, heb regelmatig water over mijn veel te warme lichaam gegooid en af en toe een dextro genomen. Wat was ik blij toen we ons eindpunt hadden bereikt: een rubberboomplantage met woning waarbij de beehive-fence wordt toegepast. Prachtig om te zien. Een hekwerkconstructie met om de 10 meter (gok ik) een bijenkorf. Niet alleen worden de plantages beschermd, ook het huis en het gezin dat er woont. En daarbij hebben ze extra inkomsten door de honing. De vrouw die er woonde vertelde dat ze ontzettend dankbaar was voor de bescherming met de bijen. Ze woont er samen met haar zieke ouders en doet bijna al het werk alleen. Nu krijgt ze ondersteuning van het project waardoor ze 's nachts weer kan slapen wetende dat de bijen haar en haar ouders beschermen tegen de olifanten. Ze hadden heerlijk eten voor ons klaar gemaakt om ons te bedanken voor onze komst en onze hulp.

Rond een uur of vier heeft het research team ons naar een plek gebracht waar de kans op het zien van wilde olifanten het grootst was. Stoeltjes mee. Bier mee. Zo gaat dat hier ;-) Tussen de rubberbomen zaten we te wachten. Ondertussen kwamen er steeds meer locals bij. Spannend. Zouden we echt wilde olifanten gaan zien? In Thailand? Ik kon het bijna niet geloven. Door alle ellende die ik ken t.a.v. wilde olifanten in gevangenschap in Thailand, kon ik me bijna niet voorstellen dat hier nog ongeschonden olifanten leven in het wild. Niet gevangen en gebroken door de mens en als attribuut voor entertainment ingezet, maar olifanten die leven als wilde dieren. Die leven zoals het hoort.

Onze harde dag werken werd beloond. Na nog geen uur wachten zagen we aan de andere kant van de weg een kudde olifanten oversteken van het ene stuk bos naar het andere stuk. Een enorme kudde kwam als een sliert tevoorschijn uit het bos. Vrouwtjes, mannetjes en ontzettend veel jongen. Wat een prachtig gezicht! Er leek geen eind aan de rij te komen. In het bos bleven ze eten om na zo'n 15 minuten opnieuw een ander stuk weg over te steken. Adembenemend. Oprecht één van mijn mooiste belevenissen ooit in dit prachtige land. 

Liefs Marleen